5x in het buitenland

Het is me al vaker gevraagd: wat heb je nu eigenlijk altijd gedaan in het buitenland, Marlou? Vaak duurt het dan een uurtje of twee, drie voor ik ben uitgepraat, maar dit keer probeer ik het kort te houden. Dus bij deze: de vijf keer dat ik in het buitenland woonde, in sneltreinvaart. Een week in Slovenië (dat dankzij alle nervositeit voelde als een half jaar!), een maand in Frankrijk en bij elkaar opgeteld ruim een jaar in Noorwegen.

En inderdaad, de oplettende lezer heeft het vast door: IJsland en Brussel ontbreken. Op IJsland deed ik vrijwilligerswerk, mengde dus maar weinig met de locals en was er maar een week(, dus ik vind het niet tellen). Studeren in Brussel voelde ook niet echt als een buitenlandavontuur. Dat was het ergens wel, maar ik treinde gewoon elke 2 à 3 weken naar huis, dus ja. Nee.

Frans leren in Frankrijk

Dit artikel schreef ik voor Nadelunch.com, waar je nog meerdere artikelen vindt die ik het afgelopen jaar schreef.

Ik was er in de lente van 2012.



Frankrijk: het land van baguettes en brie, wijn, de Eiffeltoren en natuurlijk van het Frans. La langue de l’amour, enzo. Niet gek dus dat ‘Frans leren in Frankrijk’ velen als een chanson in de oren klinkt. Maar hoe wordt zo’n droom nou werkelijkheid?

Dat was voor mij ongeveer twee jaar geleden de grote vraag. De beslissing om voor een master naar Brussel te verhuizen, stond in mijn hoofd logischerwijs gelijk aan het feit dat mijn vwo-Frans afgestoft moest worden. En dus ging ik naar Frankrijk. Om Frans te leren (en zo veel meer leuks te doen).

ESN: het buitenland in eigen stad

Ik was uitwisselingsstudente in Noorwegen in 2010 en na thuiskomst zelf actief bij ESN (Groningen) t/m zomer 2012

De Noorse nationale feestdag vieren met ESN Trondheim (tijdens mijn eigen uitwisseling)

Vraag je mij wat ik het meeste mis aan Groningen zeg ik niet het Noorderplantsoen, de Martinitoren of Grunninger koek, maar - zonder ook maar één seconde te twijfelen - ESN. Toen ik na mijn half jaar Noorwegen terug naar "saai" Nederland moest, besloot ik dat ik dan zoveel mogelijk buitenland op moest zuigen om in Erasmussfeer te blijven en daarvoor bleek ESN de allerbeste, fijnste en leukste oplossing.

ESN staat voor Erasmus Student Network, en is simpel gezegd een organisatie die ervoor zorgt dat internationale studenten het naar hun zin krijgen in de stad waar ze op uitwisseling zijn (of als buitenlandse student studeren, of stage lopen). Ze helpen de studenten om wegwijs te worden in zijn of haar nieuwe stad, maar ook om mensen te leren kennen en vrienden te maken. Zo organiseren ze introductieweken en (thema)feestjes, maar ook allerlei andere activiteiten, het hele jaar lang.

links: een van mijn introweek groepjes / rechts: met mede-intro guide en een van onze kindjes op het peace, love & neon-feestje

Folkehøgskole, Folkegøyskole: de bubbel die eigenlijk alleen Noren begrijpen?

Ik was er een schooljaar, van augustus 2007 tot en met mei 2008.



Bij het begin van deze blog hoort ook het begin van mijn liefde voor reizen, lijkt me zo. Ik was 17, zag op de boot voor het eerst latte art in papa's koffie en was op weg naar negen maanden in een vreemd land met een vreemde taal en vooral een heel vreemde school: folkehøgskole, volkshogeschool. Ook wel: folkegøyskole, de leukste school die er is - leerde ik later.

Een volkshogeschool is een éénjarige school met internaat, vooral voor mensen die net klaar zijn met de middelbare school. Hoewel je geen huiswerk en geen examens krijgt, zijn er wel enkele verplichte vakken - zoals algemene lezingen, de uitstapjes naar musea en theaterstukken in de buurt en de open podium avonden (geen ramp dus). De rest van de tijd vul je echter in met vakken die je écht leuk lijken. Omdat je het leuk vindt om te doen, of omdat je het graag wil leren. Ik koos fotografie en film, maar mijn schoolgenoten waren bijvoorbeeld ook druk met surf, muziek, interieur en ouderenzorg.