!ncredible !ndia

Ik was er in het voorjaar van 2008.

De Taj Mahal en een derde van onze school - de rest paste er namelijk niet meer op

De eerste en enige keer (tot nu toe) dat ik buiten Europa was, was tijdens de reis van mijn folkehøgskole, naar India. Ik was 18 en had nog nooit gedroomd van de Taj Mahal, olifanten en kamelen. India stond ook niet op het lijstje landen die ik graag wil zien, maar toen ons schoolreisje (!) die kant op stond gepland en ik op een formulier 'ja, ik ga mee' of 'nee, ik blijf thuis' aan moest vinken ging ik natuurlijk voor 'ja'. En dus stond ik enkele maanden en acht uur vliegen later opeens in Delhi.

Die eerste minuten in India wist ik niet waar ik moest kijken, wat ik moest doen, of ik het beste wel of niet terug kon lachen naar de mensen om me heen... Ik had ook geen idee waar ik naartoe moest, want waar ík makkelijk en snel door het citizens of the EU-hokje was gekomen, stonden mijn honderd Noorse klasgenoten nog steeds in de ellenlange non-EU-rij. En ik maar wachten, en wachten, en even naar de hangwc, roepies halen, een Sultana eten en toch maar naar de schattige kindjes lachen. En nog een beetje wachten, tot de rest er ook klaar voor was en we het vliegveld konden verruilen voor het échte India.

links: in een rikshaw in Old-Delhi / rechts: op blote voeten in de Vrijdagsmoskee

Van Delhi naar Delhi

Onze reis begon dus in Delhi, waar we na een nacht in hotel met bloemetjesbehang per rikshaw van monument naar monument werden vervoerd, op blote voeten door de tempels liepen en ik genoot van het verrukkelijke naan-brood. Verder vielen me vooral het grote aantal electriciteitskabels op, het goede Engels van veel van de Indiërs en het feit dat deze wereldstad alles was behalve een wereldstad zoals ik die kende - of zoals ik ze in mijn hoofd had gevormd. Het was chaotisch en rommelig, de lucht (of de smog) was niet verstopt achter hoge wolkenkrabbers en taxi's waren in autovorm bijna nergens te bekennen. Bovendien waren de mensen donkerder dan wij, droegen ze (over het algemeen) oudere kleding en hadden ze make-up op hun voorhoofd in plaats van onder hun ogen of op hun lippen.

Alles was anders, niks was zoals thuis. En waar mijn klasgenoten druk kletsten over alle verschillen zei ik - simpelweg omdat mijn Noors niet goed genoeg was - niks, keek gewoon om me heen en genoot met volle teugen. Ik vond alles leuk, alles mooi, alles fijn en alles interessant. Ik was blij dat Delhi enkel het begin van onze reis was, en ik dus nog veel meer zou gaan zien.


Rondje India weergeven op een grotere kaart

De route:
Delhi was dus ons begin- en eindpunt, maar de overige tien dagen zaten we in kleinere - maar nog steeds grote - steden als Jodhpur en Jaipur, toeristentrekpleister Agra en kleine woestijndorpjes. Per bus reden we dus eigenlijk een wat groot uitgevallen gouden driehoek (in blauwe versie op het Google Maps-kaartje), nadat we eerst de nachttrein van Delhi naar Jodhpur namen.

Photobombing en een cultuurshock

Vanaf het moment dat we met de nachttrein Delhi uitreden kwam ik - hoppa - in de zogenaamde cultuurshock-modus. - - Selecteer maar even als je het wilt lezen, dit is wel 'heavy shit'. - - Op de sloppenwijken die we zouden passeren was ik voorbereid, maar dat er langs de spoorlijn lijken zouden liggen "omdat de familie geen geld heeft om die mensen te begraven en ze dus alleen hier kunnen dumpen" had niemand mij verteld. Al mijn reisgenoten leken binnen no time te slapen, maar ik bleef maar staren en voelde me (hoewel dat natuurlijk nergens op slaat) ontzettend schuldig. Dode mensen heb ik daarna gelukkig niet meer gezien, maar ook het "leukste spelletje voor kindjes" liet me keihard huilen. Het doel is namelijk met zo min mogelijk stenen een hond zo te bezeren dat hij gaat liggen huilen van de pijn... - - Tien dagen bleken te kort om weer helemaal over die shock te komen, maar - raar maar waar: alles went, in meer of mindere mate.

En dus heb ik ook genoten. Genoten van juist de verschillen - natuurlijk niet de verschillen tussen arm en rijk, maar wel tussen zij en wij. Dat het in India heel normaal is je vrachtwagen te versieren en keihard te toeteren als je voorbij rijdt, dat het verkeer stilvalt wanneer er een koe op straat staat, dat er überhaupt overal gewoon maar koeien lopen, dat wij voor hen net zo exotisch en interessant zijn als zij voor ons. En dat "Europese school in India!" dus zomaar de voorpagina van de krant haalde, en het bijna niet mogelijk was om een foto te nemen zonder dat deze gephotobombed werd(, haha). Ik heb genoten van de prachtige gebouwen, het lekkere eten, de vriendelijke mensen, het urenlang rijden en steeds weer mooie dingen zien...



Maar mijn allerhoogtepunt verdient zijn eigen kopje:

Osian

Gewoon een dorpje, zonder massa's toeristen, maar mét lokale bevolking en dus een schooltje. Ik zei het al een beetje, maar als ik ergens van geniet op reis is het wel het binnengluren in het dagelijks leven van de gewone mens. Dat kan door gewoon boodschappen te doen in de supermarkt of een kopje koffie te drinken in het favoriete koffiehuisje van een local, maar het liefst ga ik natuurlijk gewoon bij mensen thuis op bezoek. En kijk ik in hun keuken(kastjes), of kijk ik gewoon hoe zij doen wat ze doen.

Ik was dan ook heel gelukkig toen we tóch naar een schooltje gingen. Nog nooit heb ik zoveel gelukkige kindjes bij elkaar gezien, en zoveel trotse kindjes ook. Ze lieten ons hun schooltje zien, maakten sommetjes op het schoolbord en zongen Engelse (!) liedjes om te bewijzen hoe slim ze wel niet zijn en ze knuffelden ons, poseerden voor de camera en schreven daarna hun adres op (zodat we de foto's af konden drukken en naar ze toe konden sturen). Ik hoop dat het klopte en dat ze nu die foto's ergens op een prikbord in hun slaapkamer hebben hangen (of gewoon op de muur geplakt).

Dat zij - net als ik met mijn Indiafoto's - er af en toe eens naar kijken, en dan glimlachen vanwege de mooie herinneringen. Want hoewel reizen niet altijd alléén maar leuk is... het geeft je sowieso herinneringen, en die zijn mooi(er) te maken.