19.12.13

En toen was mijn backpack weg.



Omdat reizen niet altijd even leuk is: mijn grootste rampverhaal on the road. Vier zomers geleden was ik bijna twee maanden in Noorwegen. Ik vertrok met mijn bruine rugzak en grijze backpack, met bloem. Ik kwam terug met mijn bruine rugzak en spiksplinternieuwe rode "beste vriend". Waar de grijze was gebleven? Geen idee. Op de vijfde dag van mijn reis stapte ik 's ochtends in Oslo met rugzak én backpack in de trein, die ik 's avonds in Stavanger enkel met rugzak moest verlaten. Roy - zoals ik hem niet geheel verrassend noemde - was spoorloos verdwenen.

Mijn eerste reactie - oke, the day after - in mijn reisdagboek:

3 juli 2009, 10.19
Klaar voor wat spanning? MIJN BACKPACK IS GEJAT, uit de trein! Ik had hem mooi zo neergezet dat ik hem de hele treinrit zag, maar in Kristiansand draaiden de stoelen... Het was zo fijn in de trein. Ik kletste met een lief Chineesje en leuke Noren en toen was mijn tas dus weg. Ik verdenk de man die heel de tijd op en neer liep, en veel te dik is om in mijn kleren te kunnen. Wat moet hij in godsnaam met mijn vieze was en kleren en nieuwe groene jurkje en mijn sjaals en harembroeken uit India en mijn allerfijnste slippers?! Fy faen(, dat denk ik nu echt).

Mijn echte eerste reactie was "shit, m'n slippers..." en "ik moet de conducteur vinden! ik moet een bewijs!" en "ik moet naar het politiebureau!". Dus dat deed ik. Met het briefje van de conducteur zat ik een klein uur later op het politiebureau van Stavanger en iets later was er een officiële aangifte naar mijn belasting gestuurd. "Oké, nu weer genieten Marlou," dacht ik toen.

"Bevestiging dat koffer is verdwenen (gestolen) in trein 777 tussen Oslo en Stavanger"

Flink shoppen in m'n korte broek, in de regen


In de praktijk ben ik die nacht geen seconde bij m'n laptop weg geweest (die zat gelukkig - net als al mijn papieren, portemonnee, camera en paspoort - gewoon in mijn rugzak). Ik Skypete nooit zo veel en huilde niet vaak zó lang. Ik huilde om mijn slippers, alle herinneringen aan India die nu gewoon waren verdwenen en ik huilde om (niet lachen) mijn woordenboek. Mijn geliefde Lulofs - de Van Dale van het Noors-Nederlands, Nederlands-Noors is dat - die vanaf nu gewoon weg ligt te rotten in the middle of nowhere. Ik was zo boos.

De volgende dag moest ik dus wel shoppen. En weet je? Ik haat shoppen, vooral als het moet. Was het tijdens mijn reis nog prachtig weer - de day after kwam de regen met bakken uit de lucht. In mijn korte broek, shirtje en veel te dunne jas ging ik naar de stad (die ik gelukkig kende, omdat ik er eerder al in de buurt woonde). Eerst kocht ik een paraplu, toen ondergoed - wat ik gelijk aantrok op de eerste de beste wc die ik zag - en toen nog meer ondergoed, shirts, vesten, sjaals, een bikini, sokken en broeken - waarvan één mijn lievelings ooit zou worden. Bij de Cubus keken ze me gek aan toen ik met drie setjes ondergoed én al een goedgevulde tas van de Lindex (waar je ook ondergoed koopt) aan kwam zetten, maar ik was blij.

"Det ordner seg"


En uiteindelijk kwam alles dus gewoon goed. Ik overleefde zonder mijn slippers, ik overleefde de vreemde blikken toen ik met één rugzak en twee plastic zakken op zomercursus aankwam... waar we allemaal 4 weken zouden blijven (en iedereen minstens een volgestouwde backpack had) en Lulofsen waren er in overvloed, dus die mocht ik lenen. Uiteindelijk had ik de fijnste zomer ooit - waar ik inderdaad maar eens over moet schrijven - en uiteindelijk kreeg ik, terug in Nederland, alle onkosten fijn vergoed.

Dus ja: eind goed, al goed.

(En deze zomer had ik voor geen gestolen backpack willen missen)


  ❊ Wat is jouw grootste ramp on the road geweest? ❊

18 opmerkingen:

  1. Oh, dat lijkt me zo erg, je backpack weg! Dat is mij gelukkig nog nooit gebeurd... Ik vergat in Australië regelmatig kledingstukken achter in hostels, heel handig. Mijn grootste 'ramp' was waarschijnlijk de cycloon waardoor mijn terugvlucht werd geannuleerd en ik samen met heel Cairns werd geëvacueerd. Gezellig met 2000+ anderen de nacht doorbrengen in een winkelcentrum was een bijzondere ervaring :')

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ha, dat klinkt stiekem best gezellig ;), maar kan me voorstellen dat het ook wel frustrerend was! Je vlucht terug naar Nederland ook echt..? Ahhh, naar. Ik wil altijd graag naar huis als het eenmaal zo ver is, dus zou echt balen haha.

      Verwijderen
  2. Hihi, luchtig verhaal over ook mijn grootste nachtmerrie. Zo zie je maar, zo 'groot' is zo'n nachtmerrie uiteindelijk niet, als je het weer in perspectief kan plaatsen. Maar men, balen op dat moment!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, zeker balen! Maar uiteindelijk is elke broek en elk paar slippers te vervangen :)

      Verwijderen
  3. Arg, super klote zeg! Ik ben een keer mijn camera-oplader kwijtgeraakt.. Maar ja, uiteindelijk zijn de meeste spullen wel te vervangen en is het eind goed, al goed :)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ahh, dat lijkt me ook heel naar! Doet me denken aan toen mijn reserve-accu gestolen is (ja, echt) - toen dacht ik dat het echt niet erger kon, zó verdrietig was ik... haha.

      Verwijderen
  4. Pff wat een stress! Ik heb wel een keer gedacht dat mijn backpack weg was, maar die kwam gewoon als allerlaatste op de loopband.
    Eigenlijk heb ik nooit nare dingen meegemaakt, het enige wat een beetje in de buurt komt was toen ik naar Melbourne ging voor een paar dagen en ik op het vliegveld in Sydney erachter kwam dat ik mijn camera niet mee had. (Ik woonde in Sydney) Ik kon niet meer terug om hem te halen en heb al mijn melbourne foto's met mijn blackberry gemaakt. Gelukkig maakte die fatsoenlijke foto's haha.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ohhh ZO herkenbaar. Ik stress 'm ook altijd helemaal als mijn backpack niet als eerste op de band verschijnt :')
      En camera vergeten is stiekem best wel my worst nightmare... Maar fijn dat je toch nog oké foto's hebt kunnen maken :)

      Verwijderen
  5. Oh wat stom, zomaar je rugzak weg! Ik zou heel panisch worden en de rest van de reis mijn spullen geen moment uit mijn oog verliezen :')

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik ook ;) (en nog altijd als ik met veel spullen reis in de trein, stiekem).
      Het scheelde wel dat ik op dat moment nog weinig spullen had om op te letten.... haha.

      Verwijderen
  6. Wat héérlijk beschreven zeg haha, dit was ook één van mijn ergste nachtmerries toen we afgelopen oktober gingen backpacken in Indonesie en Maleisie, thank god is alles goed gegaan!

    Het ergste wat ik heb meegemaakt is dat ik tijdens mijn eerste keer alleen vliegen, ik terug vloog vanuit Londen naar huis. Ik was bij een vriendinnetje geweest en ik heb toen, doordat mijn taxi vaststond in de file, mijn vliegtuig gemist. Ik heb gehuild gehuild gehuild voor ongeveer 20 minuten en daarna op zoek gegaan naar een oplossign hahaha maar wat een drama bah!

    Als je het leuk vind ben je bij deze van harte uitgenodigd om mee te doen aan mijn linkparty! In mijn linkparty kun je reclame maken voor de 3 leukste artikelen die je afgelopen week geschreven hebt, inclusief een foto én een link naar jouw blogjes!! Tof toch?!

    Zou het gezellig vinden als je mee zou doen! Fijne zondag, liefs XX

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ohhh vliegtuig missen lijkt me ook rot... Maar dan misschien toch liever van bestemming op weg naar huis dan andersom ;)

      Verwijderen
  7. Oh nee, dat zou ik ook echt supererg vinden!
    Ik heb gelukkig nog geen horrorverhalen meegemaakt op reis, hout vasthouden!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wat een drama! Waarom toch in hemelsnaam?! Waarom moet iemand zo nodig jouw tas stelen?

    Mijn drama... dat moet zich nog voltrekken, denk ik. Op een gemiste bus / trein na heb ik nog niks ernstigs meegemaakt.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, dat heb ik me ook vaak afgevraagd... Ik hoop sindsdien maar dat het bij iemand terecht is gekomen die er iets mee kan, in plaats van dat het ergens in the middle of nowhere ligt weg te rotten (of ondertussen: weggerot is). :)

      Verwijderen
  9. Zo heftig om je tas kwijt te raken. Al je fijne spulletjes... Ik weet er helaas alles van. Mijn rugtas werd uit de auto gestolen. Met beide portemonnees (inclusief alle pasjes!), mijn smartphone, digitale camera en gloednieuwe iPod. Ik heb heulll hard geschreeuwd en ook nu ben ik nog steeds extra zuinig met m'n spullen. Dat was ik toen al, dus soms is het wat te. Maar dat gevoel van onmacht als jij je favoriete spulletjes kwijt bent... heftig!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Oh maar dát is nog rotter lijkt me... Oké, het zijn materiële zaken, maar ik was BLIJ hoor dat het m'n vieze was was, en ik mijn laptop, portemonnee, paspoort, camera etc nog gewoon bij me had. Allebei niet leuk natuurlijk, maar nog :)

      Verwijderen
  10. Neeeeeeee wat naar. Eind goed al goed, maar het is met recht een horror-story!

    BeantwoordenVerwijderen